تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۴۰۱/۹/۸
شرکت خودروسازی ایتالیایی است که در زمینه طراحی و ساخت خودروهای سوپراسپرت فعالیت میکند
شرکت خودروسازی ایتالیایی است که در زمینه طراحی و ساخت خودروهای سوپراسپرت فعالیت میکند
لامبورگینی (Lambo ghi i) شرکت خودروسازی ایتالیایی است، که در زمینه طراحی و ساخت خودروهای سوپر اسپرت فعالیت میکند. شرکت لامبورگینی در سال ۱۹۶۳ توسط فروچیو لامبورگینی تأسیس شد. فراری و لامبورگینی، محبوب‌ترین سازندگان خودروهای پرسرعت و اصیل ایتالیا هستند. در این مطلب به تاریخچه لامبورگینی و توسعه‌ی آن از ابتدا تاکنون پرداختیم.
ساخت مدل های اسپرت با هدف شرکت در مسابقات سرعت، توسط آلفارومئو (شرکت آلفا) در سال ۱۹۱۰ آغاز شد. این صنعت، با حضور انزو فراری در تیم آلفارومئو تداوم یافت و پس از تأسیس برند مستقل فراری در سال ۱۹۴۷، متمایز از خودروسازان خارج از ایتالیا، پیشرفت داشت. قبل از آنکه لامبورگینی متولد شود؛ آلفارومئو، فراری، فیات، لانچیا و مازراتی، سبک خاص خودروهای اسپرت ایتالیایی را به دنیا معرفی کرده بودند.
لامبورگینی (Lambo ghi i) شرکت خودروسازی ایتالیایی است، که در سال ۱۹۶۳ توسط فروچیو لامبورگینی تأسیس شد. فروچیو از سال ۱۹۶۲ برای طرح جدید خود برنامه ریزی کرده و حدود یک سال بعد، شرکت اتوموبیلی لامبورگینی (Au omobili Lambo ghi i) را با هدف تولید خودروهای اسپرت در سنت آگانتا، افتتاح کرد. این محل، هنوز هم میزبان کارخانه ی اصلی لامبورگینی است.
اولین محصول شرکت، یک پروتوتایپ (نمونه ی پیش تولید) اسپرت لوکس ۲ نفره با نام ۳۵۰GTV بود که از پیشرانه ی ۱۲ سیلندر استفاده می کرد. بدنه توسط فرانکو اسکالیونه (F a co Scaglio e) طراحی شد که سابقه ای درخشان در استودو برتونه داشت و پیش تر برای برندهای مختلف کار کرده بود. یکی از مهندسان سابق فراری که به با نام جیوتو بیزارینی (Gio o Bizza i i) هم پیشرانه ای ۳.۵ لیتری با قدرت ۳۴۰ اسب بخار برای ۳۵۰GTV آماده کرد تا یکی از زیباترین و قدرتمندترین خودروهای اسپرت ایتالیا در سال ۱۹۶۳ رونمایی شود.
شاهکار ماندگار تاریخ لامبورگینی در همان سال های ابتدایی ساخته شد. میورا P400 در سال ۱۹۶۶ به نمایشگاه ژنو رسید و به عنوان یک خودروی انقلابی با فناوری های مدرن، مورد توجه قرار گرفت. این محصول، اولین سوپراسپرت تاریخ بود که از پیشرانه نصب شده در عقب وسط بدنه استفاده می کرد. قدرت ۳۴۵ اسب بخار و با گشتاور ۳۶۷ نیوتن متر، میورا P400 را ۵.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رساند و نهایت سرعت ۲۸۸ کیلومتربرساعت را فراهم می کرد. قیمت این خودرو در زمان تولید، حدود ۲۰ هزار (معادل ۱۵۵ هزار دلار امروزی) بود. تا سال ۱۹۷۳، تعداد ۷۶۴ دستگاه میورا ساخته شد که امروزه در نسخه های مختلف، ۳۵۰ هزار تا یک میلیون دلار ارزش کلکسیونی دارند.
می توان تاریخ صنعتی ایتالیا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپایی را به ۲ دوره ی قبل و بعد از جنگ جهانی دوم تقسیم کرد. خودروسازی لامبورگینی هم، در گروه برندهای مهم کشور سازنده قرار می گیرد که پس از پایان جنگ و شکست ایتالیا شکل گرفت؛ اما امروزه با سودآوری به کار خود ادامه می دهد.
فروچیو لامبورگینی در منطقه ی فرارا شمال ایتالیا به تاریخ ۲۸ آوریل ۱۹۱۶ مصادف با ۸ اردیهشت ۱۲۹۵ متولد شد. والدین او مزرعه دار از طبقه ی متوسط روستایی بودند؛ اما فروچیو به ماشین آلات صنعتی و کشاورزی علاقه ی بیشتری نشان می داد. فروچیو با تشویق خانواده وارد دبیرستان فنی شد و هنگام شروع جنگ در سن ۲۴ سالگی به نیروی هوایی ایتالیا پیوست. بین سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ که ایتالیا درگیر جنگ جهانی دوم بود، فروچیو به تعمیر خودروهای نظامی پرداخت و تبدیل به مهندس تجربی شد.
با اتمام جنگ، فروچیو تصمیم گرفت کارخانه ی تراکتورسازی تأسیس کند. ایتالیا در آن زمان، نیازمند وسایل مدرن برای تغییر صنایع سنتی بود و البته لامبورگینی هم از شرایط استفاده کرد. او به سراغ خودروهای جنگی بلااستفاده رفت و با تبدیل آن ها به تراکتور یا دیگر وسایل کشاورزی، ثروتمند شد. سال ۱۹۴۹، کارخانه ی تراکتورسازی لامبورگینی شروع به کار کرد. شرکت Lambo ghi i T a o i تا ابتدای دهه ی ۷۰ میلادی عنوان بزرگ ترین تولیدکننده ی ماشین های کشاورزی ایتالیا را در اختیار داشت و امروزه هنوز هم یکی از بهترین برندهای تراکتور دنیا است.
فروچیو به دلیل درک بالای مهندسی و تجربه ی رانندگی با مدل های متنوع، نقاط قوت و ضعف خودروسازان مشهور زمان خود را می دانست. او حتی سابقه ی حضور در مسابقات سرعت داشت و ضمن ارتقاء یک دستگاه فیات توپولینو در رالی میلیا ۱۹۴۸ شرکت کرد. پیش از آنکه فراری در سال های ۱۹۵۰ با ساخت خودروهای اسپرت مشهور شود؛ مرسدس بنز ۳۰۰SL، جگوار E تایپ و چند دستگاه مازراتی در گاراژ فروچیو لامبورگینی وجود داشتند که به تناوب توسط او استفاده می شدند.
ابتدای دهه ی ۶۰ میلادی، فروچیو لامبورگینی و انزو فراری (بنیان گذار خودروسازی فراری در سال ۱۹۴۸) به واسطه ی حضور در نمایشگاه های خودرو یا مسابقات سرعت، شناخت نسبی از یکدیگر داشتند. البته نمی توان ادعا کرد، رابطه ی دوستانه و صمیمی میان آن ها شکل گرفته بود؛ اما طی سال های مختلف تصاویر متعددی از فروچیو و انزو در حال گفت وگو وجود دارد.
سال ۱۹۵۸، فروچیو لامبورگینی صاحب یک دستگاه فراری ۲۵۰GT شد که مشکلات فنی، از جمله سختی کلاچ و صدای ناهنجار پیشرانه داشت. در آن زمان، خدمات پس از فروش فراری ضعیف بود و مکانیک های محلی هم از تعمیر خودروهای گران قیمت این برند ناتوان بودند. پس فروچیو لامبورگینی به انزو فراری نامه ای نوشت و از مشکلات مدل ۲۵۰GT شکایت کرد. انزو در پاسخ نامه عنوان کرده بود که یک تولیدکننده ی تراکتور، حق ندارد در مورد تولید ماشین های اسپرت حرف بزند.
برخلاف اعتقاد بعضی افراد، استفاده از گاو در لوگوی شرکت لامبورگینی، صرفا به دلیل مقابله با نشان فراری (اسب ایستاده روی پاها) نبوده است. فروچیو لامبورگینی، از کودکی به گاو علاقه داشت و بعدها نیز به طرفدار مسابقات گاوبازی اسپانیا تبدیل شد. دیگر نکته ی جالب، هم زمانی تولد بنیان گذار لامبورگینی در برج گاو (ثور) است که اردیبهشت ماه را شامل می شود. فروچیو لامبورگینی، پیش از تأسیس شرکت خودروسازی (هنگامی که سازنده ی تراکتور بود) هم از طرح گاو روی محصولات تجاری خود استفاده می کرد.
نماد تجاری لامبورگینی به وضوح یک گاونر را نشان می دهد که با دم برافراشته حالتی تهاجمی دارد. حتی اولین محصول این شرکت هم دارای همین لوگو با رنگ طلایی روی زمینه ی سیاه بوده است. عبارت مربوط به نام شرکت سازنده (Lambo ghi i) از سال ۱۹۷۲ به نماد تجاری اضافه شد و بالاتر از تصویر گاو قرار گرفت.
بعد از تولید ۳۵۰GT و ۴۰۰GT، فروچیو تصمیم گرفت از نام های خاص برای تولیدات تجاری خود استفاده کند؛ البته این ترفند، به شخصیت سازی برای محصولات لامبورگینی کمک می کرد و ارزش تبلیغاتی داشت.
میورا، اصطلاحی اسپانیایی برای نوعی از گاوهای نر قدرتمند، باهوش و خطرناک در مسابقات گاوبازی است که اواسط قرن نوزدهم در مزرعه ی میورا پرورش داده می شدند. این اسم برای نخستین سوپراسپرت لامبورگینی انتخاب شد تا کوتاه و به یادماندنی باشد. بسیاری دیگر خودروهای این برند هم نام هایی مرتبط با گاوهای مشهور مسابقات گاوبازی دارند. مثلا اونتادور، گالاردو، اوروس (صورت فلکی گاو) و حتی مورسیه لگو که در زبان اسپانیایی خفاش معنی می دهد؛ از این موارد هستند.
فروش بسیار خوب اولین تولیدات لامبورگینی، این برند را به عرضه ی مدل های جدید تشویق کرد. باتوجه به اینکه تقاضا برای نسخه ی ۴ صندلی از اولین محصول شرکت با کد ۴۰۰GT بیش از مدل ۲نفره (۳۵۰GT) بود؛ لامبورگینی در سال ۱۹۶۸ اقدام به رونمایی از خودروهای جدیدی با نام های اسپادا و ایسلرو کرد.
اسپادا، پرفروش ترین و موفق ترین محصول لامبورگینی تا شروع دهه ی ۸۰ میلادی محسوب می شود. این خودروی پهن پیکر ۴نفره با بدنه ی کوپه ۲در، توسط مارچلو گاندینی طراحی شد. نام اسپادا به شمشیر یا خنجری اشاره دارد که ماتادور (گاوباز) برای مبارزه با گاو استفاده می کند. تا سال ۱۹۷۸، تعداد ۱۲۱۷ دستگاه لامبورگینی اسپادا تولید شد. تمامی این خودروها مجهز به پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۳.۹ لیتری بودند.
لامبورگینی با رشد بسیار خوب و موفقیت تجاری، دهه ی ۷۰ میلادی را آغاز کرد. تقاضا برای میورا و اسپادا وجود داشت و روزهای خوش برای شرکت پیش بینی می شد. این شرایط، دوام چندانی نیافت و با شروع بحران اقتصادی ۱۹۷۳، خودروسازی لامبورگینی هم به ورشکستگی و تعطیلی کامل نزدیک شد.
آخرین محصول لامبورگینی که تحت مدیریت فروچیو با مهندسی مارچلو گاندینی و پائولو استانزانی (طراحان میورا) رونمایی شد، کانتاش بود. این محصول با پیشرانه ی عقب وسط، ظاهری آینده نگر و مطابق آخرین دستاوردهای علم آیرودینامیک، جایگزین میورا محسوب می شد. نام کانتاش برخلاف سنت لامبورگینی، ارتباطی با گاو یا مسابقات گاوبازی نداشت و به پیشنهاد گاندینی از زبان پیدمونتی (منطقه ای در ایتالیا با جمعیت ۲ میلیون نفر) به معنی «خیلی خوب» گرفته شد.
کانتاش از اولین سوپراسپرت های دنیا بود که درهای قیچی شکل داشت. این خودرو از تایرهای پیرلی روی رینگ های ۱۵ اینچ با پهنای ۳۴۵ میلی متر استفاده می کرد که بزرگ ترین نمونه در زمان خود بود. اولین سری با کد LP400 پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۳.۹ لیتری با قدرت ۳۷۵ اسب بخار داشت و حدود ۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید. تا سال ۱۹۹۰، تعداد ۱۹۸۳ دستگاه کانتاش توسط لامبورگینی تولید شد. آخرین نسخه های این خودرو دارای پیشرانه ی ۵.۲ لیتری با قدرت ۴۵۰ اسب بخار بودند که نهایت سرعت ۳۰۰ کیلومتربرساعت و سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۴.۷ ثانیه فراهم می کردند.
در سال ۱۹۷۴، فروچیو لامبورگینی حق مالکیت شرکت و کارخانه را به دلیل کاهش فروش و سودآوری واگذار کرد. مهم ترین عوامل تاثیرگزار بر فقدان خریدار برای محصولات لامبورگینی، به افزایش قیمت بنزین و بحران در اقتصاد جهانی مربوط می شد. این عوامل، تقاضا برای خودروهای پرمصرف ۱۲ سیلندر و گران قیمت را کاهش داد.
پانزده سال پیش از مرگ فروچیو لامبورگینی، خط تولید خودروسازی که او بنا نهاده بود، در سال ۱۹۷۸ تعطیل شد. بانک ها این شرکت و متعلقات آنرا حراج کردند. تا سال ۱۹۸۰ خبری از لامبورگینی نبود. فیات ایتالیا در سال ۱۹۶۶ به مالکیت ۵۰ درصد سهام فراری رسید و علاقه ای به نجات لامبورگینی نشان نداد. هیچ کدام از غول های صنعتی اروپا هم سهام این شرکت ایتالیایی را خریداری نکردند؛ اما ۲ برادر سوئیسی فرانسوی زبان اقدام به سرمایه گذاری در لامبورگینی کردند. ژان کلود و پاتریک میمران در سال ۱۹۸۱، مالکیت لامبورگینی را با پرداخت ۳ میلیون دلار تصاحب کردند. آن ها در اولین اقدام خود، تولید کانتاش را از سر گرفتند و ضمن سرمایه گذاری بر پروژه های تازه، مدیریت تمام بخش های لامبورگینی را در سال ۱۹۸۴ به دست گرفتند. در این زمان پاتریک میمران با عنوان مدیرعامل لامبورگینی، تنها ۲۷ سال داشت.
پس از بهینه سازی کانتاش با مدیریت برادران میمران، جالپا در سال ۱۹۸۱ رونمایی شد تا یک سوپراسپرت میان رده با قیمت پایین تر باشد. این محصول، همراه پیشرانه ی ۸ سیلندر ۳.۵ لیتری، ۲۵۵ اسب بخار قدرت و ۳۰۵ نیوتن متر گشتاور داشت. سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۶ ثانیه و نهایت سرعت ۲۵۰ کیلومتربر ساعت هم، جالپا را به رقیبی برای فراری ۳۰۸ و ۳۲۸ تبدیل کرد. این خودرو با مجموع تولید ۴۱۰ دستگاه تا سال ۱۹۸۸ تولید شد.
دومین محصول جدید لامبورگینی پس از بازگشایی کارخانه، شاسی بلند سنت شکن با کد LM002 بود. بلندپروازی برادران میمران، به یک خودروی قدرتمند با توانایی های عالی برای سفرهای خارج از جاده منجر شد که در سال ۱۹۸۶ به تولید رسید. پیش از رونمایی LM002، دو مدل پروتوتایپ موتور عقب با نام های چیتا و LM001 ساخته شده بودند. در نهایت، LM002 با هدف ارائه به نیروهای نظامی و علاقه مندان طبیعت گردی با پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۵.۲ لیتر یا ۷.۲ لیتر در جلو، تولید شد. لامبورگینی LM002 با مجموع تولید ۳۲۸ دستگاه تا سال ۱۹۹۳، از نخستین شاسی بلندهای لوکس و سوپراسپرت دنیا محسوب می شود که با امکانات ویژه، مورد توجه ثروتمندان قرار گرفت. سبک طراحی این خودرو، الهام بخش هامر (هام وی) به نظر می رسد.
در سال ۱۹۸۷، گروه کرایسلر امریکا که هنوز وارد شراکت با فیات نشده بود؛ خودروسازی لامبورگینی را طی معامله ای به ارزش ۲۵ میلیون دلار از برادران میمران خریداری کرد. تنها محصولی که با مدیریت کرایسلر معرفی شد، دیابلو بود که سال ۱۹۹۰ به تولید رسید. سال ۱۹۹۴، کرایسلر هم از مالکیت لامبورگینی انصراف داد تا یک شرکت تجاری با نام مگاتک (MegaTech) همراه مدیران مالزیایی و اندونزیایی، صاحب برند گاو خشمگین شوند. در نهایت، لامبورگینی به گروه فولکس واگن آلمان فروخته شد تا از سال ۱۹۹۸ تاکنون، تحت مدیریت آئودی (زیر مجموعه ی فولکس واگن) فعالیت کند.
دیابلو، به عنوان جایگزین کانتاش در سال ۱۹۹۰ معرفی شد. این خودرو در نتیجه ی پروژه ای به تولید رسید که با کد ۱۳۲ توسط برادران میمران، سال ۱۹۸۵ آغاز شده بود. طرح اولیه، توسط مارچلو گاندینی کشیده شد؛ اما با تغییر مدیریت لامبورگینی، توسط مهندسان امریکایی کرایسلر و تام گیل طراح دوج وایپر، تعدیل شد. دیابلو در زبان اسپانیایی به معنی شیطان است.
اولین نسخه ی تجاری دیابلو، همراه پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۵.۷ لیتری، ۴.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید؛ اما با ثبت نهایت سرعت ۳۱۵ کیلومتربرساعت، عنوان سریع ترین خودروی جاده ای و پرتیراژ جهان را به دست آورد. بعد از تغییر مالکیت لامبورگینی با حضور طراحان فولکس واگن و آئودی، دیابلو در سال ۱۹۹۹ تغییر چهره داد تا به جای چراغ های مخفی شونده (Pop-up Headlamp)، از نوع ثابت عاریت گرفته شده از نیسان ۳۰۰ZX استفاده کند. بین سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱، تعداد ۲۸۸۴ دستگاه دیابلو تولید شد.
اولین سال های فعالیت لامبورگینی به عنوان زیرمجموعه ی آئودی، با بحران اقتصاد جهانی همراه شد. پیش از آغاز قرن بیستم با تدبیر فردیناند پیچ (نوه ی بنیان گذار پورشه و مدیرعامل وقت گروه فولکس واگن)، برندهای بوگاتی، بنتلی و لامبورگینی خریداری شدند. کسب مالکیت لامبورگینی، حدود ۱۱۰ میلیون دلار هزینه داشت و تقریبا ۵ سال زمان برد تا به تولید محصولی جدید و سودآور منجر شود.
حدود ۱۰ سال پس از رونمایی دیابلو، پروژه ی ساخت یک سوپراسپرت جدید با کد L147 آغاز شد. لوک دانکرولک ۳۵ ساله ، طراح اصلی پروژه بود که در نهایت به دلیل حالت خاص بدنه و چراغ ها، مورسیه لگو ( مورچه لاگو به معنی خفاش) نام گرفت. مورسیه لگو همچنین نام یک گاو مشهور است که در مسابقات گاو بازی سال ۱۸۷۹ اسپانیا بعد از ۲۴ ضربه ی خنجر زنده ماند.
تمامی مدل های مورسیه لگو با پیشرانه ی ۱۲ سیلندر ۶.۲ یا ۶.۵ لیتر تولید شدند که قدرت ۵۸۰ تا ۶۷۰ اسب بخار فراهم می کردند. ارزان ترین مدل، در زمان ۳.۹ ثانیه و قدرتمدترین نمونه با لقب سوپرولوچه (فوق العاده سریع: Supe Veloce)، تنها ۳ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید. مورسیه لگو با تولید ۴۰۹۹ دستگاه بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ یکی از پرفروش ترین سوپراسپرت های لوکس تاریخ محسوب می شود.
لامبورگینی اونتادور به عنوان جای گزین مورسیه لگو در سال ۲۰۱۱ رونمایی شد. این سوپراسپرت از نسل جدید پیشرانه های ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی لامبورگینی با حجم ۶.۵ لیتر استفاده می کند که در نسخه های مختلف، ۷۰۰ تا ۷۶۰ اسب بخار قدرت دارد. حتی ارزان ترین مدل اونتادور هم، در زمانی کمتر از ۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد و نهایت سرعت ۳۵۰ کیلومتربرساعت دارد. سوپراسپرت پرچم دار لامبورگینی با تیراژ ۱۲۰۰ نسخه در سال، تاکنون بیش از ۹۰۰۰ دستگاه فروش داشته است و همچنان تولید می شود.
هوراکان، دیگر محصول موجود در سبد لامبورگینی است که به جای گالاردو از سال ۲۰۱۴ به فروش می رسد. این محصول، از همان پیشرانه ی V10 ساخت آئودی با حجم ۵.۲ لیتر استفاده می کند؛ اما به لطف جعبه دنده ی دوکلاچ و ۷ سرعته ی ساخت لامبورگینی، در زمانی کمتر از ۳.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد. پیشرانه ی نسخه ی پایه از هوراکان، ۵۸۰ اسب بخار قدرت دارد؛ درحالی که قوی ترین مدل با لقب پرفورمانته ۶۳۰ اسب بخار تولید می کند.
محصول نهایی لامبورگینی اوروس مجهز به پیشرانه ی ۴ لیتری V8 ساخت آئودی است که به لطف توربوشارژ دوگانه، ۶۴۰ اسب بخار قدرت دارد و ۳.۶ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد. در ۹ ماه نخست سال ۲۰۱۹، اوروس به رکورد فروش ۲۷۰۰ دستگاه اوروس رسید که در تاریخ لامبورگینی سابقه ندارد. این عدد برای هیچ خودروی دیگری در تاریخ با قیمت بیش از ۱۵۰ هزار دلار هم تکرار نشده است.
در سال ۲۰۲۱، کمپانی لامبورگینی (Lambo ghi i) از مدل های جدیدی رونمایی کرده است که بازار این برند را گسترده تر و البته هیجان انگیزتر می کنند.
لامبورگینی ورژن جدیدی از سری محبوب و پرطرفدار هوراکان را که STO (Hu aca STO) نام دارد، معرفی کرد. STO مخفف عبارت Supe T ofeo Omologa a است. در حقیقت طراحی و ساخت STO از یک ماشین مسابقه ای به نام Supe T ofeo Evo سرچشمه می گیرد. هوراکان جدید، نسخه ای منحصر به فرد از این ماشین مسابقه ای بوده و مناسب برای شهر و جاده است.
موتور مدل STO همان پیشرانه V10 است که هوراکان پرفورمانته (Hu aca Pe fo ma e) نیز از آن استفاده می کند. این موتور ۵٫۲ لیتری قدرتمند، نیرویی برابر با ۶۳۹ اسب بخار و گشتاوری معادل ۵۶۵ نیوتون.متر تولید می کند. بیشینه سرعت این عضو جدید از خاندان هوراکان شگفت انگیز است و به ۳۱۱ کیلومتر بر ساعت می رسد. نکته جالب تر این است که سرعت، تنها در عرض سه ثانیه به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می رسد. همچنین اگر می خواهید سرعت را به ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت برسانید، تنها لازم است ۹ ثانیه صبر کنید.
هوراکان STO تقریبا ۴۳ کیلوگرم از مدل پرفورمانته سبک تر است، زیرا مانند این مدل مجهز به سیستم AWD نیست. از طرفی بیشتر پنل های استفاده شده برای ساخت این پرچمدار جدید، از جنس فیبر کربنی هستند. از این ماده سبک وزن، حتی در داخل کابین نیز استفاده شده است. همچنین به این مدل جدید، سه حالت رانندگی جدید STO، T ofeo و Pioggia اضافه شده است که به ترتیب تنظیمات استاندارد، مسابقه ای و مناسب با آب و هوای نامناسب را به همراه دارند.
نکته بسیار جالب این است که علاقه مندان به خرید این ماشین جذاب، خاص و خوش ساخت، می توانند از طریق برنامه Ad Pe so am کمپانی سازنده، رنگ و استایل مورد علاقه خود را برای ماشین انتخاب کرده و همان را سفارش دهند.
مدل بعدی جدید که آوازه اش همه جا را پر کرده است، لامبورگینی SC20 (Lambo ghi i SC20) است. در حقیقت این مدل، شبیه به یک آوِنتادور SJ (Ave ado SVJ) بدون سقف و مجهز به یک موتور ۶٫۵ لیتری فوق قدرتمند V12 است. قدرت و گشتاور این پیشرانه دیوانه کنند به ترتیبب به ۷۵۹ اسب بخار ۷۲۰ نیوتون.متر می رسد. گیربکس اتوماتیک هفت سرعته SC20، نیرو را به هر چهار چرخ منتقل می کند.
طراحان و سازندگان این مدل که در زیبایی و کاربرد هیچ از دیگر اعضای خانواده بزرگ لامبورگینی کم ندارد، تیم موتور اسپرت این خودروساز ایتالیایی است. نکته جالب اینجاست که گروه Squad a Co se زمانی تصمیم گرفت این مدل را طراحی کرده و بسازد که یک مشتری ها از آن ها درخواست کرد. این فرد به قدری خوش شانس و البته متمول است که کمپانی بدون هیچ چون و چرایی، در خواست وی را قبول کرد. رنگ بدنه نیز به انتخاب خود مشتری بود. هیچ اطلاعاتی از هویت این فرد و قیمت مدل سفارشی او در دسترس نیست. پیش تر در سال ۲۰۱۸، این تیم مسئولیت ساخت آلستون SC18 (SC18 Als o ) را برعهده گرفت.
طراحی بدنه کاملا ایرودینامیک بوده و برای ساخت آن از فیبر کربنی استفاده شده است. حتی باله پشتی نیز از همین جنس است. به همین دلیل جریان هوا در SC20 مانند دیگر محصولات مسابقه ای این برند ایتالیایی کنترل می شود. البته که درست مانند مدل قبلی، این لامبورگینی یک ماشین شهری است، نه مسابقه ای. چرخ های ۲۰ اینچی جلو و چرخ های ۲۱ اینچی عقب که مانند بدنه سفید و آبی هستند، زیبایی این ماشین را دو چندان می کند. جنس آن ها از آلیاژ است.
رئیس تیم فنی لامبورگینی، ماریزیو رجیانی (Mau izio Reggia i) می گوید:« مدل SC20 ترکیبی از پیچیدگی های مهندسی، مهارت ایتالیایی، ویژگی های شخصیتی اسپرت و طراحی پیشرفته است. این محصول نمونه ای از هم نشینی موتور V12 و فیبر کربن است که یک ماشین بدون سقف را تشکیل می دهند. این محصول بدون شک، DNA لامبورگینی را در بر دارد.»
شرکت خودروسازی فراری سومین تولید کننده بزرگ خودروهای اسپرت و سوپر اسپورت در جهان است. این شرکت خودروسازی در ایتالیا و توسط یک ایتالیایی راه اندازی شد و در زمینه طراحی و تولید خودروهای لوکس، اسپورت و سوپراسپورت فعالیت دارد. در این مقاله سعی داریم پاسخ سوال فراری ساخت کدام کشور است را بدهیم و همچنین در مورد خصوصیات منحصر به فرد این شرکت صحبت نماییم. البته قبل از این توضیحات بد نیست که برخی محصولات خودروسازی این شرکت را ببینید.
در سال ۱۹۲۹ شرکتی با نام اسکودریا فراری (Scude ia Fe a i) توسط انزو فراری در ایتالیا تاسیس شد.
در ابتدای تاسیس شرکت فراری، موسس آن علاقه‌ای به ساخت خودرو نداشت و با تیمش تنها در مسابقات اتوموبیلرانی شرکت می‌کرد.
اسکودریا فراری، تیمی که تحت سرپرستی انزو فراری فعالیت می‌کرد. همکاری بسیار موفقی با آلفا رومئو داشت و خیلی زود، تنها ۴ سال بعد و در سال ۱۹۳۳ تبدیل به تیم اصلی مسابقه‌ای شرکت آلفا شد.
آلفا رومئو خودروی آلفا رومئو پی ۳ (Alfa Romeo P3) را برای شرکت در مسابقات، در اختیار اسکودریا گذاشته بود.
در سال ۱۹۳۵ کارگاه فراری اولین خودروی خود را طراحی و تولید کرد: آلفا رومئو ۸ سی (Alfa Romeo 8C). در سال ۱۹۳۷ تحت نظر انزو فراری آلفا رومئوی معروف آلفتا ۱۵۸ (Alfe a 158) طراحی و تولید شد.
در سال ۱۹۳۸ آلفا رومئو در خود شرکت یک تیم مخصوص آلفا تشکیل داد و نام آن را Alfa Co se گذاشت و تیم اسکودریا فراری منحل شد.
همانطور که گفته شد، این شرکت از همان سال تاسیس تا سال ۱۹۴۷ تنها در زمینه طراحی و تولید خودروهای ویژه مسابقات اتومبیلرانی فعالیت می کرد. همچنین حامی مالی بعضی از مسابقات رانندگی نیز بود. از سال ۱۹۴۷ تولید اتومیبل های خود را با برند فراری آغاز کرد.
اولین خودروی فراری با نام توریسمو در سال ۱۹۴۹ و با نام کامل ۱۶۶ I e تولید شد. تولید خودروهای Tu ismo که دو سرنشینه هستند، تا امروز ادامه دارد.
انزو فراری با نام کامل انزو آنسلمو فراری (E zo A selmo Fe a i) در ۱۸ فوریه ۱۸۹۸، در شهر مودنا کشور ایتالیا و در خانواده‌ای صنعتگر متولد شد.
انزو در دوران جوانی علاقه ای برای رفتن به دانشگاه و کسب مدارک دانشگاهی نداشت، ولی به شدت مجذوب مسابقات اتومبیلرانی بود. او در دوران جنگ جهانی اول به سربازی رفت ولی در حین خدمت در سال ۱۹۱۶ به علت شیوع بیماری آنفلوآنزا، به شدت بیمار و از سربازی معاف شد. در همان زمان بود که پدرش نیز بر اثر همین بیماری درگذشت.
برخی‌ها از شباهت عجیب انزو فراری با مسوت اوزیل بازیکن تیم آلمان می‌گویند.
به علت بحران اقتصادی ناشی از جنگ، که گریبان‌گیر کسب و کارهای کوچک شده بود، شرکت خانوادگی آن‌ها ورشکسته شد.
انزو فراری برای استخدام در شرکت معروف فیات اقدام کرد، ولی موفق نشد در این شرکت به کار مشغول شود.
پس از آن در شرکت کوچکی به‌نام سی‌ام‌ان CMN (Cos uzio i Macca iche Nazio ali) که در زمینه تبدیل انواع کامیون و وانت به خودروهای سواری فعالیت داشت، مشغول به کار شد. این شرکت تیم اتومبیلرانی مخصوص خود را نیز داشت.
فراری جوان ۲۱ ساله، در سال ۱۹۱۹ با حضور در تیم اتومبیلرانی شرکت سی‌ام‌ان، وارد دنیای مسابقات رالی شد، ولی آنطور که انتظار داشت، موفقیت چندانی کسب نکرد. وی در سال ۱۹۲۰ شرکت سی‌ام‌ان را برای کار در شرکت آلفا رومئو ترک کرد و با تیم فرمول یک آلفا رومئو، توانست موفقیت قابل‌توجهی را در مسابقات محلی به دست آورد.
انزو فراری پس از کسب موفقیت‌های متعدد، به این نکته پی برد که در مدیریت تیم اتوموبیلرانی بسیار موفقتر عمل می کند. بنابراین از رانندگی حرفه‌ای در مسابقات دست کشید، او سرانجام در سال ۱۹۲۹ تیم اتومبیلرانی فراری را تأسیس کرد.
تیم فراری در ابتدا اتومیبل های شرکت آلفا رومئو را بهبود می بخشید و توانست توانست به موفقیت های چشمگیری دست یابد. با این موفقیت‌ها شرکت آلفا رومئو، انزو فراری را در سال ۱۹۳۸ به عنوان مدیر واحد تولید خودروهای مسابقه‌ای اش معرفی کرد. متاسفانه هم‌زمان با جنگ جهانی دوم، دولت موسولینی شرکت آلفارومئو را مصادره کرد.
تیم فراری، به همان شکل قبل به کارش ادامه داد ولی به دلیل اینکه تا چهار سال با آلفا رومئو قرارداد داشت، در این مدت اجازه شرکت در مسابقات را نداشت. بنابراین به طور موقت نام خود را تغییر داد و مدتی به ساخت ابزار و قطعات هواپیما مشغول بود. در همین مدت اتومبیل مسابقه‌ای «تیپو ۸۱۵» را نیز طراحی و تولید کرد، که بسیار کم فروغ ظاهر شد. کارخانه کوچک فراری در سال ۱۹۴۳ به شهر مارانلو نقل مکان نمود. کارخانه فراری در سال ۱۹۴۴ به علت بمباران کاملا تخریب شد ولی بعد از اینکه دوباره ساخته شد،از سال ۱۹۴۶ فعالیت خود را از سر گرفت.
در همان سال ۱۹۴۶، فراری تصمیم گرفت جهت به دست آوردن بودجه لازم برای تیم اتومبیلرانی فراری، خط تولید خودروهای جاده‌ای را نیز افتتاح نماید. بنابراین شرکت خودروسازی فراری در سال ۱۹۴۵ تأسیس شد. اولین خودروی غیرمسابقه‌ای فراری در سال ۱۹۴۷ با نام فراری اس۱۲۵ عرضه شد. این اتومبیل مجهز به موتوری ۱۲ سیلندر بود، که فقط ۱۵۰۰ سی‌سی، حجم داشت. این خودرو در روز یازدهم ماه مه همان سال، توسط «فرانکو کورتزه» در پیست پیاچنزا آزمایش شد و دو هفته بعد، قهرمانی جایزه بزرگ رم را به دست آورد. دیگر اتومبیل‌های فراری سمبل زیبایی صنعت خودروسازی شده بودند که این امر حاصل به خدمت گرفتن طراحان و استودیوهای طراحی معروف ایتالیا بود.
پس از به ثمر رسیدن سرمایه‌گذاری‌ها و سرازیر شدن درآمد حاصل از تولید خودروهای غیرمسابقه‌ای، درخشش خودروهای فراری در مسابقات جهانی آغاز شد.
تیم فراری در سال ۱۹۵۰ در مسابقات فرمول یک شرکت کرد و اولین پیروزی خود را در سال ۱۹۵۱ در جریان مسابقه بزرگ انگلستان به دست آورد.
سال بعد آلبرتو اسکاری راننده معروف آرژانتینی، اولین مدال قهرمانی جهان را، برای تیم فراری کسب کرد. بدین ترتیب، روند موفقیت فراری آغاز شد.
فراری که قدیمی‌ترین تیم فرمول یک به حساب می‌آمد، تقریباً تمام رکوردهای فرمول یک، از جمله ۱۵ عنوان قهرمانی رانندگان و ۱۶ عنوان قهرمانی خودروسازان را به دست آورد. تیم فراری موفقیتش را مدیون جدیت و جسارت مردی بود که تا هنگام مرگ در سن ۹۰ سالگی همچنان به مدیریت تیم مشغول بود.
آلفرد فراری پسر انزو، در سال ۱۹۵۶ در جوانی و در سن ۲۴ سالگی درگذشت و پس از مرگ او، انزو بیش از پیش گوشه‌گیر شد و تا پایان عمرش، در غم از دست دادن فرزندش، همواره عینک آفتابی به چشم داشت، ولی هیچ‌گاه علاقه به اتومبیلرانی را از دست نداد و تا آخرین لحظات مشغول اداره تیم خود بود.
انزو فراری به پاس خدمات شایسته و کسب اعتبار و شهرت برای کشورش به دریافت عالی‌ترین نشان‌های کشور ایتالیا؛ از جمله شوالیه و فرمانده نائل گشت و علاوه بر آن چندین لقب افتخاری در دیگر کشورها را نیز دریافت نمود.
انزو فراری به دلیل مشکلات مالی، بالاخره در سال ۱۹۶۵ مجبور شد مقداری از سهام فراری را به شرکت فیات بفروشد. میزان سهام شرکت فیات در سال ۱۹۶۹ به ۵۰٪ درصد افزایش یافت.
در سال ۱۹۸۸ سهام شرکت تقسیم شد و فیات ۵۶٪، بانک ایتالیایی مدیوبانکا ۱۵٪، بانک آلمانی کومرزبانک ۱۰٪، برادران لیمن ۷٪ و پیرو فراری (پسرخوانده انزو فراری) ۱۰٪ از سهام شرکت را در اختیار داشتند.
در سال ۲۰۰۸ فیات، سهام شرکا بجز پیرو فراری را خریداری کرد و میزان سهام آن به ۸۵٪ درصد افزایش یافت. هم‌اکنون شرکت اکسور با در اختیار داشتن ۲۲٪ و پیرو فراری با ۱۰٪ از سهام این شرکت، مالکین اصلی فراری به‌شمار می‌آیند، همچنین بخشی از سهام این شرکت در بازار بورس نیویورک و بورس ایتالیا معامله می‌شود.
در سال ۱۹۴۷ اولین اتومبیل جاده فراری با نام فراری ۱۲۵ اس طراحی و روانه بازار شد، که به دلیل طراحی مناسب و توان بالا موتور، مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۹۶۱ این شرکت با مشکلات اقتصادی شدیدی دست و پنجه نرم کرد، همچنین به رقابت با شرکت جگوار کارز پرداخت که در نهایت با کمی کمک، فیات توانست از این مرحله با موفقیت عبور نماید.
در فاصله سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۷ شرکت آمریکایی فورد با تولید سری فورد شلبی و فورد موستانگ تقریباً بسیاری از بازار خودروهای کلاس اسپورت را در دست گرفت. سپس فراری با طراحی مدل‌هایی همچون دینو، فراری جی‌تی و فراری جی‌تی‌او، توانست بازار را به نفع خود برگرداند.
البته در طی این سال‌ها شرکت فورد با اتومبیل فورد جی‌تی۴۰ خود به ۶ سال قهرمانی پیاپی فراری در مسابقات لمانز پایان داد و تقریباً تمام کاپ‌ها را برد تا حتی تیم پورشه هم با بهترین اتومبیل خود یعنی پورشه ۹۱۷ نتواند کاری بکند. همچنین در سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۱، شرکت پورشه با مدل‌های ۹۰۸ و ۹۱۷ خود باز هم مسابقه‌ها را واگذار کرد، اما در یک مسابقه شرکت فراری با اتومبیل خود یعنی ۳۱۲پی توانست مسابقه را ببرد.
در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳ بازهم ۳۱۲پی چند افتخار دیگر برای فراری کسب کرد تا یکی از به یاد ماندنی‌ترین و بهترین تولیدات فراری باشد. از آن به بعد فراری از مسابقات لمانز کنار کشید و تمرکز خود را روی مسابقات فرمول ۱ متمرکز نمود.
در ۱۹۸۸ انزو فراری درگذشت. در سال‌های ۱۹۹۷ و ۱۹۹۹، مایکل شوماخر به فراری پیوست و برای تیم فراری افتخارات زیادی کسب کرد. در سال‌های پیاپی این افتخارات ادامه داشت و در سال ۲۰۰۴ پایان یافت و مایکل شوماخر بعد از ۲ سال افت شدید، از رانندگی در سال ۲۰۰۶ خداحافظی کرد.
تاریخچه فروش خودروهای فراری در ادوار گذشته، از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۷، به‌صورت زیر است:
تعداد خودروهای تولید شده (۲۰۱۶) : ۸,۰۱۴ دستگاهسود عملیاتی شرکت در سال ۲۰۱۶ : ۵۹۵ میلیون یوروسود خالص سال ۲۰۱۶ : ۳۹۹ میلیونتعداد کارمندان در سال ۲۰۱۶ : ۳,۱۱۵ نفر
لوگوی شرکت فراری همانطور که بر روی خودروهایش و نیز در جای جای کارخانه‌اش دیده می‌شود، یک اسب سیاه در جلوی یک سپر زرد است، و در بالای آن سه رنگ سبز، سفید و قرمز پرچم ایتالیا، به همراه دو حرف اس (حرف نخست اسکودریا) و اف (حرف اول فراری) بر روی آن وجود دارد، که نمایانگر اسکودریا فراری می‌باشد، این دو حرف تنها در لوگوی اسکودریا فراری دیده می‌شود و لوگوی شرکت فراری بدون حروف اس و اف است که امروزه تمام لوگوها بدون این حروفند.
در ۱۷ ژوئن ۱۹۲۳ انزو فراری در مسابقه اتومبیلرانی منطقه‌ای ساویوو، در شهر راونا، مقام اول را به دست آورد. پس از این مسابقه وی با مادر «فرانچسکو باراکا» (معروف‌ترین خلبان جنگی ایتالیا که در جنگ جهانی اول کشته شد) یعنی پائولینا باراکا ملاقات کرد. در جریان این ملاقات مادر باراکا، از انزو درخواست کرد، همچون فرانچسکو باراکا که تصویر اسبی را بر روی تمامی هواپیماهای خود ترسیم می‌نمود، او نیز از لوگو اسب، بر روی خودروهای مسابقه‌ای خود استفاده نماید، تا برایش شانس بیاورد.
تفاوت‌هایی میان طرح فرانچسکو باراکا و طرحی که انزو استفاده کرد، وجود دارد، ولی این نظریه، نقطه آغازین طرحی بود، که وی برای برند شرکت فراری از آن بهره برد. در طرح باراکا اسبی قرمز رنگ، با پس‌زمینه سفید که نمایانگر ابرها بود، استفاده می‌شد ولی انزو تصمیم گرفت که برای نشان دادن اندوه درگذشت باراکا، رنگ اسب را به مشکی تغییر دهد، همچنین برای پس زمینه، از رنگ زرد، رنگ منتخب شهر مودنا؛ که زادگاه انزو بود، استفاده نماید. در نهایت، در قسمت بالای این طرح نیز پرچم ایتالیا نقش بسته بود.
اکثر اتومبیل‌های فراری، امروزه به رنگ قرمز تولید می‌شوند، که این به پیشینه فراری در مسابقات و زمانی که فدراسیون اتومبیلرانی، قرمز را به عنوان رنگ کشور ایتالیا تعیین کرد، بازمی‌گردد.
می توان به جرات گفت که فراری بزرگترین سوپر اسپرت ساز کل تاریخ صنعت اتومبیل است. شرکتی که هم به دلیل لوگوی خاص آن و هم به دلیل پیروزی‌هایش در مسابقات اتومبیلرانی به آن اسب سرکش می‌گویند. مجموعه عظیم کارخانه فراری شامل کارگاه نقاشی، خط مونتاژ و البته رستوران کارخانه در مارانلو در شمال ایتالیا به شکل حرف L ساخته شده است.
کارگران در کارخانه خیلی دقیق مثل ساعت مشغول کارند و با دوچرخه‌هایی که به همین منظور در جلوی ورودی هر بخش قرار دارد، از نقطه ای به نقطه دیگر می روند و لوگوی کارخانه فراری در جای جای کارخانه دیده می‌شود. کارخانه فراری بسیار تمیز و با دقت ساخته شده، برخی از بهترین معماران و طراحان جهان در این کارخانه مشغول به کار هستند.
فراری از سال ۲۰۱۲، سرویس سفارشی سازی جدیدی را راه اندازی کرد. طراحی فراری مانند لوگوی آن منحصر به فرد است. اگر تنها داشتن یک خودرو “فراری” برایتان کافی نیست، می توانید فراری خودتان را سفارش دهید.در یکی از ساختمان های این کارخانه اتاقی مخصوص قرار دارد که بسیار زیبا و مدرن است و با چوب و فولاد ضد لکه تزئین شده است. حتی پرده‌های داخل این اتاق هم از بهترین جنس ممکن ساخته شده‌اند و مبلمان آن نیز تمام چرم هستند.هر کس می‌تواند به این اتاق رفته و بنا به سلیقه‌اش فراری خاص خودش را سفارش دهد.
آندرا باسی، رئیس بخش شخصی سازی فراری می گوید: ما می‌توانیم جنس و رنگ اتومبیل و لوازم آن را بنا به درخواست مشتری تولید کنیم. ما حتی قادریم بدنه خودرو را متناسب با نیاز مشتری وفق دهیم؛ البته این کار یک شرط دارد و آن این است که استانداردهای شرکت فراری زیر سوال نرود.
برای نمونه یکی از مشتری‌ها خواسته بود تا طراحی خودرو دلخواهش مانند قایقی که دارد باشد. شخص دیگری نیز یک خودروی ضدگلوله سفارش داده بود و نفر دیگری نیز طرح ورزش چوگان را برای خودروی مورد نظرش انتخاب کرده بود.
البته تنها یک درصد از مشتری‌های فراری سالانه از این خدمات استفاده می‌کنند. میانگین سفارش هر مشتری حدود ۳۰ درصد قیمت نهایی خودرو تمام می شود و تاکنون موردی نبوده که قیمت شخصی سازی معادل قیمت کلی خودرو تمام شود.
باسی می گوید که کار کردن با مشتری کار ساده‌ای نیست. زیرا طرح اصلی فراری کاملا شکیل بوده و ایجاد تغییرات در آن باید در جهت ارتقای آن باشد.
از روزی که مشتری تصمیم خودش را می گیرد، تا روزی که خودرو وارد خط تولید می شود، مجموعا ۷ ماه طول می کشد. تیمی متشکل از ۴۰ نفر در یک سوی خط ایستاده و تمام کارهای طراحی داخلی را با دست انجام می دهند.
در دنیای مصرف کنندگان، دو چیز معنا دارد. مفاهیم تجربی و ارزش افزوده با مجلل بودن جایگاهش متفاوت است. از قدیم گفته‌اند که یک ساندویچ فروش سوسیس نمی‌فروشد، بلکه صدای سرخ شدن آن است که مشتری را جذب میکند.
اینجا، یعنی در آتلیه آندرا باسی، ما در میان پارچه‌هایی از پوست جانوران و دنیای لوکس فراری هستیم. در همین اتاق است که مشتری برای ورود به دنیای فراری خود را آماده می کند: نوعی غسل تعمید از جنس فراری.
این کمپانی همچنین علاوه بر تولید خودرو، کالاهای دیگر همچون لباس، نوشت افزار، دوچرخه، عینک و … را نیز تولید می‌نماید که همه با نام و برند فراری ثبت شده‌اند. همچنین در سال ۲۰۰۷ شرکت فراری از سوی روزنامه معروف Fi a cial Times در ردیف ۱۰۰ شرکت برتر جهان جای گرفته است.
جهت خرید و فروش خودروی موردنظرتان می‌توانید به وبسایت واسط کالا یا اپلیکیشن واسط کالا مراجعه نمایید.
اگر علاقه‌مند به مطالعه محصولات بوگاتی هستید پیشنهاد می‌کنیم مطالعه‌ی آن‌ها را در وبلاگ واسط کالا از دست ندهید.
منابع:
fe a ilakefo es .com
bey oo e.com
fa.wikipedia.o g